Stadsgedicht #7 Geschreven en voorgedragen bij 25 jaar Kunst en Cultuur route Middelburg
Ik kom van de achterstand op het platteland
mijn kunst was lange frans en Ratjetoe
en nadat de ballenbak was afgedankt
was het de hardste hasj in een lange vloei
kunst boeide mij geen mallemoer
En als ik boeken moest lezen
die boeide geen reet
van een juf die cool stond te wezen
met Mulisch en reve
joh hoepel eens even
Tot ik een jaar of 20 was
en het moeten was verdwenen
mijn vriend Coen nam me mee
ik zei als het moet, nouja oke
tot dan alle kunst, echt het deed me niks
maar toen zag ik van Oostpool Until the fat lady sings
een toneelstuk en bewerkte vertoning
van Sallingers Franny en Zooey
En wat daar gebeurde zal ik nooit vergeten
het was alsof alles wat ik ooit had moeten lezen
ineens op dat toneel daar was verschenen
maar mooier dan het ooit was geweest
Dus ik leende gelijk het boek en verslond het
toen begon het elke letter slokte ik op
alsof het alcohol is
En ik ging naar exposities, obscure concerten,
toneel, arthouse films, een wereld opende
alsof ik bekeerde tot een gelovige
En ik moest terugdenken aan mijzelf in de brugklas met
een juf zo seksloos dat elke levenslust afsterft
gelukkig was ik gered
en besef kunst is te gek
Wanneer de sleur je meegesleept heeft tot je lamgeslagen op de grond ligt is kunst een medicijn
en van de dagen dat de tv elke hoop gebombardeerd heeft is kunst je medicijn
Ik hoorde dat de kunstroute eerst op zondag openging en daarna pas de winkels. Dat vond ik een leuk idee. Dat de commercie de kunsten nadoet. Hoe zou het eruit zien als we dat concept verder doortrekken? Dan zie ik een man staan voor de etalage van een kunstgalerie. In zijn ene hand een tas van de H&M en in zijn andere hand zijn telefoon waar hij zielloos op staat te scrollen. Zijn vrouw is binnen aan het kijken, kijken niet kopen van schilderijen. Ik zou dan graag naar die man toe lopen, zoals die studentikoze krantenverkopers op drukke dagen in de stad. En hem zeggen, meneer: Kijkt u eens achterom.