(geschreven voor een informatiebord dat geplaatst is in de Sprenckweide)
In de Sprenckweide kan je de bomen horen groeien,
de zonnestralen horen vallen, zachtjes op het gras.
Hier geven de zwiepende takken het tempo aan
en alles beweegt ongedwongen op de cadans van het gras.
Ik kan nergens zo ver voorbij mijn eigen gedachtes kijken
als in de stille, ongebaande graspaden van de Sprenckweide
In natte sokken van het hoge gras, tussen picknickbankjes en boomstronken
met gaatjes die een huisje zijn, dwaal ik me doelloos een thuis.